ایمپلنت (Implant)، یک ریشه مصنوعی دندان است که به فک متصل می‌شود و دندان جایگزین‌شده یا پل دندانی را در محل خود نگه می‌دارد. مزیت استفاده از ایمپلنت‌ها این است که به دندانهای مجاور تکیه نمی‌کنند و دائمی و ثابت می‌باشند. کاشت دندان راه حلی مناسب برای دندانهای افتاده است زیرا ظاهر و احساس دندانهای طبیعی را پدید می‌آورد. ایمپلنت‌ها از انواع مختلف وسایل فلزی و سرامیکی استخوان‌مانند ساخته می‌شوند که با بافت بدن سازگار می‌باشند. انواع مختلفی از ایمپلنت دندان وجود دارد: نوع اول مانند ریشه‌های طبیعی دندان مستقیماً وارد استخوان فک می‌شود؛ نوع دوم زمانی استفاده می‌شود که ساختار فک محدود است و بنابراین یک چارچوب فلزی سفارشی مستقیماً بر روی استخوان موجود قرار می‌گیرد.
برای اینکه مشخص شود آیا کاشت دندان برای شما مناسب است باید با دندانپزشک مشورت کنید. وضعیت سلامتی شما باید خوب باشد و ساختار استخوانی مناسب و لثه‌هایی سالم جهت قرار گرفتن ایمپلنت در جای خود داشته باشید. افرادی که نمی‌توانند از دندان مصنوعی استفاده کنند نیز ممکن است فرد مناسبی باشند. اگر مبتلا به مشکلات مزمن مانند دندان قروچه یا براکسیزم، یا بیماری‌های سیستمیک مانند دیابت هستید، نرخ موفقیت ایمپلنت بطور قابل توجهی کاهش می‌یابد، علاوه بر این افرادی که سیگار می‌کشند یا الکل مصرف می‌کنند متقاضیان مناسبی نخواهند بود.
ایمپلنت دندان اغلب از پیچی از جنس تیتانیوم و روکش دندان تشکیل شده است، یک سوراخ با قطر کوچک (سوراخ پیلوت) در ناحیه بی‌دندان فک ایجاد می‌شود تا بتوان پیچ تیتانیومی که ایمپلنت دندان را در جای خود نگه می‌دارد، وارد آن کرد. برای جلوگیری از آسیب به فک و اجزای صورت مانند عصب دندانی تحتانی در فک، دندانپزشک باید توانایی و تجربه بالایی در هنگام ایجاد سوراخ پیلوت و اندازه‌گیری استخوان فک به کار گیرد. در بسیاری از موارد، دندانپزشکان در هنگام قرار دادن ایمپلنت‌های دندان از ابزارهای کمکی جراحی مبتنی بر سی‌تی‌اسکن استفاده می‌کنند، پس از ایجاد سوراخ پیلوت در محل مناسب فک، این سوراخ به آرامی باز می‌شود تا امکان قرارگیری پیچ ایمپلنت فراهم گردد. پس از قرار دادن پیچ، بافت لثه اطراف بر روی ایمپلنت قرار گرفته و یک پیچ پوششی محافظ در بالای آن قرار داده می‌شود تا امکان بهبودی این محل فراهم شده و روند ادغام ایمپلنت رخ دهد، پس از حداکثر شش ماه بهبودی، دندانپزشک محل ایمپلنت را باز می‌کند و یک اباتمنت (اتصال‌دهنده پیچ با دندان) را به ایمپلنت متصل می‌کند، در برخی موارد ممکن است اباتمنت در طول مرحله اولیه درمان نصب شود، سپس دندانپزشک از یک روکش موقت استفاده می‌کند. این روکش به عنوان یک قالب عمل می‌کند که لثه در اطراف آن رشد کرده و بصورت طبیعی شکل می‌گیرد. این فرایند زمانی کامل می‌شود که روکش موقت با یک روکش دائمی جایگزین شود، ایمپلنت‌ها می‌توانند برای پشتیبانی از بریچ های دندان استفاده شوند و نیاز به دندان مصنوعی را برطرف کنند، هزینه‌ی ایمپلنت و بریج (پُل - Bridge) دندانی نسبت به دیگر درمان های مشابه بیشتر می‌باشد اما شباهت بسیار بیشتری نبز به دندانهای طبیعی خواهند داشت.